بیان نظرات توی نظام اسلامی آزاده!

این حقیقتی است که همه می دانند ولی در زمان عمل می گویند: چه کسی جرئت گفتن دارد.

قبل از انتخابات سال 88 بود و من اون موقع خبرنگار خبرگزاری ایکنا بودم.

سر دبیر خبرگزاری ایکنا تو شهر ما یک آخوند بود، آخوندی که معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی هم محسوب می شد و نسبت به سن و سال خودش آدم با سوادی بود.

مثل همیشه که زمان انتخابات هر کسی رای و نظر خاص خودش رو داره و میشه همه جا حرف انتخابات و نظر مردم رو در مورد نامزد ها شنید تو جمع کوچیک خبرگزاری ایکنا هم این موضوع جریان داشت.

این بحث ها وقتی داغتر شد که اون مناظره جنجالی احمدی نژاد و موسوی از تلویزیون پخش شد.

سر دبیر ما می گفت: اینها آبروی نظام رو بردن، یعنی توی این همه آدم که برای انتخابات ثبت نام کردن بهتر از این چهار نفر نبود که شورای نگهبان تایید کنه؟ قحط الرجال که می گن اینه!

حرف جالبی زده بود واقعا توی این همه فردی که برای انتخابات ثبت نام کرده بودن شایسته تر از این چهار نفر پیدا نمی شد؟

اصلا باید پرسید که چه کسی گفت این چهار نفر آدم های صالحی هستند و می شه بینشون فرد اصلح هم پیدا کرد.

چه اینکه بعدها مشخص شد هیچ کدومشون نه تنها صالح نبودن بلکه صلاحیت هم نداشتن.

در هر صورت که کسی غیر از احمدی نژاد هم منتخب اون انتخابات می شد، چهار سال فرصت جولان دادن افرادی فراهم می شد که به نظر چشم دیدن پیشرفت نظام رو ندارن.

اون روزهای بحث و جدل میان مردم گذشت و کار به دعوا و کتک کاری و هتک حرمت هم کشید.

اما کسی از اعضای شورای نگهبان که هر کدوم برای خودشون یک خبره محسوب می شن نپرسید با چه شاخصی فکر کردن که این چهار نفر افراد صالحی هستند و می توانند سکان ریاست جمهوری رو دستشون بگیرد؟